Dekret w sprawie arcybiskupa Paetza (jeśli takowy był, a z informacji jakie napływają z Poznania, wynika, że jednak tak) nie został odczytany. Nikt, poza samymi zainteresowanymi go nie widział. I dobrze, bo dzięki temu istnieje możliwość łagodnego wycofania się z całej sprawy: czyli uznania, że w istocie nic (choć to nie do końca prawda) się nie stało.
I jak się zdaje taki właśnie model zachowania został w tej sprawie wybrany. Hierarchowie będą teraz sugerować, że nie było dekretu, a jedynie sugestia, że nie chodziło o dekret, a jedynie o prośbę czy list. W ten sposób oczywiście można – na jakiś czas – załagodzić sprawę. Można uspokoić atmosferę, szczególnie jeśli abp Paetz nie będzie się publicznie pojawiał, a dziennikarze odpuszczą sobie dalsze komentowanie tej sprawy.
Są jednak rzeczy, których zakryć się już nie da. Otóż okazało się, że w Kurii Rzymskiej są ludzie, dla których słowa Ojca świętego Benedykta XVI wzywające do walki ze skandalami seksualnymi nie mają większego znaczenia, że bardziej od oczyszczenia Kościoła i sprawiedliwości liczy się dla nich zadowolenie i satysfakcja kolegów. Wiadomo także (a ta lekcja płynie nie tylko ze Stolicy Apostolskiej, a dokładniej z sugestii autora listu?/dekretu, ale również z wielu komentarzy księży i świeckich) że – tak długo, jak nie ma wyroku sądu świeckiego, tak długo uznaje się sprawę za nieistotną. A to oznacza, że w przypadku takich spraw nie wystarczy je załatwiać kanonicznie, ale ofiary powinny – koniecznie – zgłaszać się także do sądów świeckich. I prowadzić za wszelką cenę do przykładnego karania obwinionych.
I to jest ważna lekcja, o której trzeba pamiętać, nawet wówczas, gdy dzięki ostrej reakcji opinii publicznej, odwadze arcybiskupa Stanisława Gądeckiego sprawa zostanie uspokojona. A kard. Re uda się na zasłużoną emeryturę (co zresztą stanie się niebawem).
